Ücret işçi ve ailesinin geçim kaynağıdır. Diğer taraftan ücret işveren için üretimde önemli bir maliyet unsurudur. Bu çalışmada, 1 Kasım 2015 seçimleri öncesinde İstanbul’da 1037 kişi ile ücretler ve diğer bazı çalışma ilişkileri hakkında anket yapılmıştır. İstanbul, Türkiye’deki toplam çalışanın % 30 kadarını barındırmaktadır. Bunun için, bu çalışmanın Türkiye için de anlamlı olduğu söylenebilir. Ankette yer alan sorulara verilen cevaplardan bazıları şöyle sıralanabilir: Ankete katılanların %43.9’u mavi yakalı, %24.4’ü beyaz yakalıdır. Sadece tek ferdin çalıştığı aile oranı üçte bir dolayındadır. Deneklerin işlerini bulma şekilleri içinde arkadaş tavsiyesi en yüksek iken (%48.5), resmi kurum aracılığı ile iş bulma %11 civarındadır. Mesleki eğitim alanların oranı %57.4’tür. İşten memnun olanların oranı %75.1’tir. Yaptıkları işleri çok zor görenlerin oranı %13.7, zor görenlerin oranı %39.3, normal görenlerin oranı da %39.4, kolay görenlerin oranı ise %7.5’tir. Ayrıca ankette çalışanların işten memnuniyeti, çalışan yerler, net ücretler, iş bulma süreleri ve asgari ücret beklentisi ile ilgili olarak yaş, medeni durum, eğitim, çalışılan yer itibariyle çapraz değerlendirmeler yapılmıştır.

Türkiye’nin 31 Temmuz 1959’da ortaklık başvurusunda bulunmasıyla başlayan Avrupa Birliği ile olan ilişkisi hem iç politikasında hem de dış politikasında büyük önem arz etmiştir. Bugüne kadar uzanan bu süreçte Türkiye ile Avrupa Birliği ilişkileri inişli çıkışlı bir ivme şeklinde gelişmiştir.  14 Nisan 1987 tarihinde Türkiye’nin AB’ya tam üyelik başvurusunda bulunması Türkiye- Avrupa Birliği arasında yeni bir dönemin habercisi olmuştur. 1980’lerin başında darbenin de etkisiyle duraklama sürecine giren Türkiye-AB ilişkileri, 1990’ların başından itibaren yeniden canlanmaya başlamıştır. Yaşanan bu gelişmelerden sonra Türkiye, Avrupa Birliği’ne uyum sağlama politikalarına geçiş yapacaktır. Bu makalenin amacı ise Türkiye’nin AB’ye üyelik sürecini ele alarak, Türkiye- AB üyelik sürecinde Türkiye’nin çalışma mevzuatındaki değişimleri incelemektir.

Ekonomik büyüme teorilerinde önemli gelişmeler yaşansa da dış ticaretin önemi değişmemiştir. Özellikle Türkiye gibi gelişmekte olan ülkeler de dış ticaret kaynak ve döviz sağlamada önemli bir rol oynamaktadır. Bu çalışmanın amacı Türkiye ekonomisinde 2000q1-2017q3 dönemi ihracat, ithalat ve ekonomik büyüme verilerini kullanarak, dış ticaret ve ekonomik büyüme arasındaki nedensellik ilişkisini ortaya koymaktır. Bulunan sonuçlara göre, Türkiye’nin ithalat destekli büyüme modeline daha uygun olduğu görülmektedir.