Bu araştırmanın amacı, öğretmen adaylarının eğitim sistemine yönelik geliştirdikleri yaratıcı çözüm önerilerinin SCAMPER tekniği aracılığıyla yapılandırılmasını sağlamak ve bu önerileri Torrance’ın yaratıcı düşünme boyutları olan akıcılık, özgünlük, esneklik ve ayrıntı düzeyi açısından analiz etmektir. Nitel araştırma deseninde yürütülen çalışmada, katılımcılar eğitim fakültesinde öğrenim görmekte olan 50 öğretmen adayından oluşmaktadır. SCAMPER tekniği, her bir grubun eğitim sistemine yönelik sorunları tanımlayıp bunlara yaratıcı ve uygulanabilir çözümler üretmesini desteklemek amacıyla grup çalışmaları biçiminde uygulanmıştır. Gruplar tarafından geliştirilen öneriler içerik analizi yöntemiyle incelenmiş; elde edilen veriler Torrance’ın yaratıcı düşünme modeline göre çözümlenmiştir. Elde edilen bulgular, SCAMPER tekniğinin öğretmen adaylarının yaratıcı düşünme becerilerini çok boyutlu biçimde ortaya koymuştur. Özellikle akıcılık ve özgünlük boyutlarının öne çıktığı, bazı gruplarda esneklik ve ayrıntı düzeyi açısından da dikkat çekici fikirler üretildiği görülmüştür. Katılımcıların önerileri sıklıkla dijitalleşme, bireyselleştirilmiş eğitim, ölçme-değerlendirme sistemlerinin dönüşümü ve eğitim politikalarının yeniden yapılandırılması gibi çağdaş temalarla örtüşmektedir. Bu bağlamda SCAMPER tekniğinin, öğretmen adaylarının yaratıcı problem çözme becerilerini destekleyici bir öğretim stratejisi olarak öğretmen yetiştirme programlarında etkili biçimde kullanılabileceği sonucuna ulaşılmıştır. Ayrıca, 21. yüzyılın gerektirdiği yaratıcı düşünme becerilerinin topluma kazandırılmasında, yaratıcı düşünme konusunda yetkin öğretmenlerin yetiştirilmesinin kritik önemde olduğu vurgulanmaktadır. Bu doğrultuda, öğretmen eğitiminde yaratıcı düşünme becerisini geliştirmeye yönelik yapılandırılmış uygulamalara ve tekniklere daha fazla yer verilmesi önerilmektedir.

Bu çalışma, Türkiye’nin Yüzyılı Maarif Programı kapsamında erdem, ahlak ve karakter eğitiminin bütüncül bir şekilde ele alınmasını, ulusal ve uluslararası eğitim uygulamaları bağlamında değerlendirmektedir. Aristoteles ve Kant gibi klasik filozofların erdem ve ahlak anlayışlarından hareketle, çağdaş pedagojik yaklaşımlar ışığında programın öğrenci gelişimini sadece akademik başarıyla sınırlamayıp, etik değerler ve toplumsal sorumluluk ekseninde şekillendirmeye çalıştığı vurgulanmaktadır. Finlandiya’daki sosyal-duygusal öğrenme programları ve ABD’de uygulanan Character Counts! gibi karakter eğitimi modelleri üzerinden yapılan vaka analizleri, bu tür programların etkili pedagojik stratejilerle desteklendiğinde hem bireysel hem toplumsal gelişime önemli katkılar sağladığını ortaya koymaktadır. Türkiye’de ise merkeziyetçi eğitim sistemi, öğretmenlerin pedagojik donanım eksikliği ve ölçme-değerlendirme yetersizlikleri gibi yapısal zorlukların bulunduğu belirtilmekte, ancak yerel kültürel çeşitliliklere duyarlı, kapsayıcı yaklaşımların geliştirilmesinin önemli olduğu savunulmaktadır. Ayrıca, proje tabanlı öğrenme, sosyal-duygusal beceri kazandırma ve çok kültürlü eğitim gibi pedagojik uygulamaların benimsenmesi, programın başarısını artırabilecek temel unsurlar olarak öne çıkmaktadır. Öğretmenlerin sürekli mesleki gelişimi ve nitelikli değerlendirme yöntemlerinin yaygınlaştırılması ise sürdürülebilirlik açısından kritik görülmektedir. Sonuç olarak, Türkiye’nin Yüzyılı Maarif Programı, uluslararası deneyimlerden alınan dersler ve pedagojik yeniliklerle desteklendiğinde, erdemli ve ahlaklı nesiller yetiştirerek demokratik ve barışçıl bir toplum inşasında önemli bir rol oynayacaktır.